Gerek ülkemizde gerekse dünyada 1960’lara kadar yapılmış olan sosyal politikalar incelendiğinde özel gereksinimli bireylere yaklaşımda tıbbi modelin egemen olduğu görülmektedir. Tıbbi modelin amacı bireyin sosyal hayata katılabilmesi için ‘tedavi’ edilmesidir. 1960’lı yıllarda gelişen İnsan Hakları hareketiyle birlikte, özel gereksinimli çocuklar ve yetişkinlerin sosyal hayata ve eğitime kaynaşmasını destekleyen sosyal model ön plana çıkmaya başlamıştır. Sosyal modelin insan hakları yaklaşımı uzun süre özel gereksinimli çocukların genel eğitim sistemine adapte edilmesi olarak algılanmış ve literatürde “entegrasyon” ya da “kaynaştırma” olarak kavramsallaştırılmıştır. Bu bağlamda öğretmenlerin “entegrasyon” ve “kaynaştırma”ya ne şekilde yaklaştığını; okul pratiklerinin nasıl düzenlendiğini ortaya koymak büyük önem taşımaktadır. Bu konuşmada, İstanbul ve Darmstadt şehirlerinde ilkokul sınıf öğretmenleriyle kapsayıcı-bütünleyici eğitim üzerine gerçekleştirilen yüz yüze görüşmeler ve sınıf gözlemleri Sosyal Alan Teorisi (Turiel, 1983) odağında değerlendirilip tartışmaya açılacaktır.
Melike Acar, lisans derecesini Boğaziçi Üniversitesi Rehberlik ve Psikolojik Danışmanlık alanında; yüksek lisans derecesini San Francisco Eyalet Üniversitesi Gelişim Psikolojisi alanında tamamladıktan sonra Kaliforniya Üniversitesi Berkeley’de İnsan Gelişimi ve Eğitim Bölümü’nde doktora çalışmasını yapmıştır. 2012 yılından beri Boğaziçi Üniversitesi Eğitim Fakültesi’nde yarı-zamanlı öğretim üyesi olarak ve Boğaziçi Üniversitesi Eğitim Politikaları Araştırma ve Uygulama Merkezi’nde (BEPAM) araştırmacı olarak çalışmaktadır. Jean Piaget Topluluğu üyesi olan Melike Acar’ın araştırma alanları arasında toplumsal cinsiyet, kültürel normlar ve kapsayıcı eğitim bulunmaktadır.